Η ατάκα του αλησμόνητου Νίκου Φέρμα στην ταινία «Πολυτεχνίτης κι ερημοσπίτης», με τον Θανάση Βέγγο στο ρόλο του σερβιτόρου, μας ενέπνευσε σήμερα και πάλι. Βέβαια έχουμε ήδη εμπνευστεί και με την άλλη, εξίσου αλησμόνητη, ατάκα, «τίποτε πιο εκλεκτό», που την κάναμε διαφήμιση για τα στοιχεία των Google Analytics, τα οποία διοργανωτές τινές αρνούνται πεισματικά να τα δώσουν στους χορηγούς τους, νομίζοντας ότι μπορούν να αποφεύγουν εσαεί το ρητό «ουδέν κρυπτόν υπό τον ήλιον».
Ο λόγος, λοιπόν, για το εσχάτως ενσκήψαν ενδιαφέρον «αν φτάνουν οι πόροι του ταμείου Ανάκαμψης και Ανθεκτικότητας», που διατυπώθηκε από ορισμένα ψηφιακά ΜΜΕ και ίσως και από κάποια έντυπα, που θα μείνουν από θέματα το καλοκαίρι. Βέβαια στην επόμενη σελίδα ο Στάθης, με το καυστικό πενάκι του, στηλιτεύει το «Τα-μείον» ως «κατσίκι», που κάποιοι πρόλαβαν και το έφαγαν, όπως και την πάλαι ποτέ αμερικανική βοήθεια (αν και κάτι έμεινε από αυτήν), που λέγεται ότι την καταβρόχθισε η μεγαλοαστική και εκκολαπτόμενη τάξη των εργολάβων, των λεωφοριούχων και άλλων ευαγών «επενδυτών» της εποχής εκείνης.
Που λέτε . . .
Υπάρχουν ήδη πολλές φωνές που λένε ότι τα λεφτά (που είναι πολλά, Άρη!), αν και είναι πολλά, δεν θα φτάσουν τελικά για το σύνολο του ελληνικού Σχεδίου Ανάκαμψης, καθώς ήδη αρκετά έργα (έχουμε και παραδείγματα στην Ψηφιακή Διακυβέρνηση) γίνονται με μαξιμαλιστικές αρχές προϋπολογισμού και διαστασιολόγησης. Φανταστείτε τώρα σε έργα υποδομών, σε οδικούς άξονες, λιμάνια και λοιπά έργα εγγειοβελτίωσης.
Και αυτό δεν το λέμε εμείς, εδώ στο παπα-γαλ(λ)λιστάν. Αυτό της «υπερδιαστασιολόγησης».
Το λένε ήδη πολλά «προσώπατα», που ξέρουν γιατί μιλάνε και ήταν παρόντα σε όλα τα προηγούμενα ΚΠΣ, αρχής γενομένης από τα ΜΟΠ Πληροφορικής, για να δώσουμε ένα στίγμα στους νεότερους που έχουν τα μύρια (σε ευρώ) σαν τα «στραγάλια».
Και φυσικά τα επιχειρήματα υπάρχουν για τις υπερδιαστασιολογήσεις, όπου αυτές έχουν γίνει, με το πρόσχημα των νέων υπηρεσιών και των εφαρμογών «νέου τύπου και σχεδιασμού», λες και τα δημόσια έργα των ΤαυΠηΕψιλον έχουν ξεφύγει από τη βαριά και κλασική πληροφορική και έχουν περάσει σε άλλου μήκους και πλάτους υλοποιήσεις.
Όπως επίσης το «υπέρ» της διαστασιολόγησης ακολουθεί το «υπό», καθώς υπάρχουν και υποδιαστασιολογήσεις, είναι αυτά τα έργα που λένε μερικοί στην αγορά «μα δεν βγαίνει» και στο τέλος αποδεικνύεται ότι όχι μόνο βγαίνει, όχι μόνο υπάρχει και ανταγωνισμός, αλλά πάνε και στα δικαστήρια οι διεκδικητές για το «έργο κελεπούρι». Χαρακτηριστικό παράδειγμα έργο ψηφιοποίησης 15 εκατομμυρίων φακέλων με δικαιολογητικά (αγνώστου αριθμού) εντός αυτών, που κοστολογήθηκε 10,7 εκατ. ευρώ, ήγουν 0,7 ευρώ η ψηφιοποίηση του φακέλου.
Και φυσικά για 0,7 ευρώ θα γίνουν τα άπαντα όλα: Το άνοιγμα του φακέλου, η ένθεση των εγγράφων στο μηχάνημα ψηφιοποίησης, η ολοκλήρωση της διαδικασίας, η εκ νέου ένθεση των εγγράφων στο χάρτινο φάκελο και η οριστική ψηφιακή του αρχειοθέτηση. Και όλα αυτά με 0,7 ευρώ.
Είναι πολλά ή λίγα; Ό,τι και να πείτε, δίκιο θα ’χετε.
Και ας μην πιάσουμε το «ανεμοδαρμένο» Η-Αρ-Πη του Δημοσίου, που αφορά τους συνεργάτες μόνο μιας εταιρείας λογισμικού, που θα μονομαχήσουν για μία θέση στον ήλιο για να πάρει τη δουλειά ένας και μοναχικός. Εδώ δεν έχουμε υπέρ και υπό διαστασιολογήσεις, αλλά έχουμε την απεμπόληση του δημοσίου τομέα του δικαιώματος της επιλογής του φθηνότερου προμηθευτή μέσω των «συμφωνιών – πλαίσιο», που θα έδινε δουλειά σε περισσότερους των τριών προμηθευτών, αλλά το Δημόσιο επέλεξε τη μονοπωλιακή σχέση με έναν και μόνο «βασιλικό» προμηθευτή.
Και δεν θέλω να πιστεύω ότι ο «σουρτα-φερτατζής» που «έστρωνε παιχνίδι» στον παλιό διαγωνισμό και πέτυχε να τον ακυρώσει τελικά, τα ’χει κάνει «πλακάκια» και σε αυτόν το διαγωνισμό. Όπως είπαμε, θα’ μαστε και θα βλέπουμε ποιος πάει να ρίξει τους άλλους στη «ροτόντα».
Καταπώς βλέπετε, τι ΕΣΠΑ, τι Ταμείο Ανασυγκρότησης, τα ίδια και απαράλλαχτα θα λέμε.
Πάντως με τα σούρτα και τα «φέρτα», το Ταμείον μπορεί και να εξελιχτεί σε «τα-μείον»
