Μην αναρωτηθείτε αν η αποδημία του Τόλη Βοσκόπουλου είναι δυνατόν να δώσει αφορμή για σχολιασμό στον παπα-γάλ(λ)λο, γιατί θα σας στείλω να διαβάζετε προσφορές ανταγωνιστών, να κάνετε προσφυγές, να στήνεστε στην Συγγρού (στην «ΚτΠ» ΜΑΕ ντε) και να δίνετε ραπόρτα στον «τσέο» σας για τον ανταγωνισμό
Το σχόλιο αφορά μόνο όσους έζησαν, μικροί και μεγαλύτεροι, την εποχή του Τόλη Βοσκόπουλου, και καταλαβαίνουν τι λέω και πόσα θα ήθελα να πω.
Επίσης ένας επιπλέον λόγος ο σχολιασμός για τον Τόλη Βοσκόπουλο, γιατί ήταν γέννημα-θρέμμα Πειραιώτης και Κορυδαλλιώτης.
Ο Τόλης, που γεννήθηκε στον Κορυδαλλό στο σταυροδρόμι των οδών Παπαδιαμάντη και Εκτορος (Δείτε ΕΔΩ που είναι) μεταξύ των Φυλακών και του Νεκροταφείου της Ανάληψης, έφερνε μέσα του βαθιά το λαϊκό «χάραγμα». Και το έφερνε για όλη του τη ζωή και δεν το έκρυψε ποτέ. Και γιατί να το κρύψει; Μιλάνε γι΄ αυτό τα έργα και οι παρακαταθήκες του.
Ο εκλιπών είχε το μοναδικό προνόμιο να τον αναγνωρίζουν με το μικρό του όνομα (μεγάλη υπόθεση για έναν καλλιτέχνη) όπως όλους τους μεγάλους σαν τον Μάρκο (Βαμβακάρη), τον Γρηγόρη (Μπιθικώτση) τον Στέλιο (Καζαντζίδη), τον Μίκη (Θεοδωράκη), τον Μάνο (Χατζηδάκη), την Βίκυ (Μοσχολιού), την Ρίτα (Σακελλαρίου), την Πόλυ (Πάνου) τον Στράτο (Διονυσίου), τον Σταμάτη (Κόκκοτα) και πολλούς άλλους που θα μείνουν αθάνατοι στην λαϊκή μνήμη. Προερχόταν από μία περιοχή του τραγουδιού που συνέχισε το μεταπολεμικό λαϊκό τραγούδι και το τραγούδι της ξενιτειάς της δεκαετία του ’60. Ήταν αυτό το τραγούδι, που έβγαλε κολοσσούς και αναγνωρίστηκε ως αυθεντική συνέχεια της πραγματικής λαϊκής μουσικής, αυτής που πρέπει να αναγνωριστεί από τις γειτονιές και τις συνοικίες για να μείνει στην ιστορία.
Για τον Τόλη Βοσκόπουλο θα γεμίσουν χιλιάδες ψηφιακές σελίδες. Δεν ευελπιστούμε να τις ανταγωνιστούμε ούτε στην έκταση ούτε στο πλήθος της πληροφόρησης
Εμείς αυτό που θέλουμε να προσθέσουμε είναι ότι με ολοένα και πιο γρήγορα πέφτει η αυλαία μιας εποχής, της προτελευταίας στη σειρά, αυτής που έχει μέσα της όλα σχεδόν τα στοιχεία μίας Ελλάδας που ανέδειξε αρχές και δημιουργούσε πολιτιστικό και λαϊκό διαχρονικό περιεχόμενο.
Δυστυχώς δεν βλέπουμε συνέχεια στο λαϊκό (μία μεγάλη και βαθιά πολιτική συζήτηση) τραγούδι, αυτό που υπηρέτησε πιστά ο Τόλης Βοσκόπουλος, ίσως γιατί και με την συμβολή της ψηφιακής τεχνολογίας, χάνονται οι αποχρώσεις, οι μνήμες, οι μυρωδιές και οι αναμνήσεις.
Προφανώς η ζωή συνεχίζεται.
Όμως οι απώλειες αυτών, που τα «καλούπια» πετάχτηκαν και δεν βγαίνουν αλλά ούτε για αντικαταστάτες ούτε για συνεχιστές, είναι δυσαναπλήρωτες.
Να θυμίσουμε ότι ο Τόλης Βοσκόπουλος ήταν και εξαιρετικός συνθέτης με τραγούδια σαν κι αυτά Αγόρι μου (Τζένη Βάνου), Αποκοιμήθηκα, Εκείνη (Ερμηνευτής ο ίδιος) και στιχουργός με επιτυχίες σας αυτές: Αδέλφια μου, αλήτες πουλιά, Τα λόγια είναι περιττά, Πριν χαθεί το όνειρό μας (Ερμηνευτής ο ίδιος) και πάρα πολλά άλλα.
Αυτά τα ελαχιστότατα από έναν που νοσταλγεί και ελπίζει.
Ως πρώτον επιμύθιον να μην ξεχάσουμε ότι «έφυγε» μαζί με τον Τόλη, η Φιλιώ Πυργάκη μία «κολόνα» του δημοτικού τραγουδιού (άλλος χώρος που δεν έχει υποβαθμιστεί σκληρά και οικτρά από την αστοιχείωτη, κακομαθημένη και καλοβολεμένη Ελλάδα)
Ως δεύτερον επιμύθιον μαζί με τον Τόλη «έφυγε» επίσης και η Γκέλυ Μαυροπούλου, μία ευαίσθητη και καλή ηθοποιός.
Ως τρίτον επιμύθιον ότι αυτές τις μέρες, το 2010, «έφυγε» ο Τάσος Παπασταμάτης, ο επονομαζόμενος και Έλληνας «Σινάτρα» του θρυλικού συγκροτήματος «The Forminx» της δεκαετίας ’60. Ήταν ο δημιουργός του πρώτου απόλυτου hit (το «Jeronimo Yanka»), που δημιούργησε χορευτικό παραλήρημα στις αρχές του 1965 και έγινε χρυσό 45αράκι μέσα σε μία εβδομάδα.
Τέλος χρόνια πολλά στους Λίες και στους Ηλίες και φυσικά πολλά και παραγωγικά χρόνια με υγεία στον δικό μας, τον Ηλία Κούκουτσα.
