Υπάρχει ένα διαχρονικό χαρακτηριστικό σε όλα τα δημόσια έργα και φυσικά στα έργα της ψηφιακής διακυβέρνησης. Είναι η επώδυνη υλοποίηση και η «εκκωφαντική σιγή», μετά τις διθυραμβικές ανακοινώσεις της ανάληψης του έργου, συνήθως από κοινοπραξία εταιριών.
Μέχρι στιγμής έχει γίνει γνωστό ότι έχουν κατακυρωθεί δεκάδες ψηφιακά έργα αξίας άνω των 2,5 δισ. ευρώ. Πολύ μεγάλο ποσόν για την ελληνική αγορά έργων δημοσίου. Από αυτό το στοιχείο το μόνο που γνωρίζουμε, και αυτό όχι με πλήρεις λεπτομέρειες είναι οι ανάδοχοι και όχι οι υπεργολάβοι, που συνήθως υλοποιούν το μεγαλύτερο ή το σπουδαιότερο μέρος των έργων.
Κανένας Φορέας ούτε οι αναθέτουσες αρχές ούτε οι ανάδοχοι Φορείς μπαίνουν στον κόπο να ενημερώσουν το κοινό, ως είναι υποχρεωμένοι εκ του Νόμου και για την οφειλόμενη Διαφάνεια και για την θεσμοθετημένη Λογοδοσία, ότι αναθέσαμε αυτό το έργο σε αυτούς τους αναδόχους και σε αυτούς τους υπεργολάβους.
Εξ εγκυροτάτων πηγών ενημερώθηκα ότι οι υπεργολάβοι σε πάρα πολλές περιπτώσεις είναι άγνωστοι, καθώς οι ανάδοχοι είναι οι μόνοι υπεύθυνοι υλοποίησης και έχουν (?) το δικαίωμα να επιλέγουν υπεργολάβους μετά την ανάθεση. Ως ένα σημείο μπορεί να το δεχτώ, όμως θεωρώ απαράδεκτο το ελληνικό δημόσιο, το κράτος και η κυβέρνηση να μην γνωρίζουν τους υπεργολάβους π.χ της πλατφόρμας διαχείρισης στρατιωτικού υλικού ή της εφαρμογής φορολογικών παραβάσεων τελωνειακού χαρακτήρα (υποτιθέμενα έργα και τα δύο).
Θα επανέλθουμε άμεσα, καθώς στον τομέα των δημοσίων έργων ψηφιακής διακυβέρνησης η χαλαρότητα της πανδημίας και της πρώτης περιόδου υλοποίησης των έργων του RRF, δυστυχώς όχι μόνο συνεχίζεται αλλά και διευρύνεται.
Και μάλιστα επικίνδυνα.
