Το προηγούμενο «Επί παντός επιστητού» φαίνεται ότι χτύπησε πολλές ευαίσθητες «χορδές» σε αυτές/ούς που το διάβασαν και είδαν τον εαυτό τους μέσα σε 200 περίπου λέξεις, όσες επιτρέπουν να μην κουράσει ένα κείμενο και να διαβαστεί μέχρι το τέλος του.
Έλαβα πολλά e-mail, όχι μόνο από πληροφορικάριους αλλά και από άλλους αναγνώστες που δεν ανήκουν στον χώρο μας. Όπως από τον καθηγητή μου στη Θεωρητική Μηχανική και Εφαρμοσμένη Μηχανολογία που, απόμαχος πλέον, βρίσκει καταφύγιο στο παρελθόν, καθώς δεν μπορεί (πως άλλωστε θα μπορούσε) να συμβιβαστεί με τα επερχόμενα.
Ήταν πολλοί αυτοί που μου έδωσαν κουράγιο με τα μηνύματά τους.
Ειλικρινά δεν περίμενα ότι αυτές οι λίγες λέξεις θα είχαν τόση απήχηση.
Ίσως η ελληνική κοινωνία έχει (δεν λέω ακόμη) ισχυρές άμυνες που δεν είναι ορατές, γιατί ο/η κάθε ένας/μία να μην τις δείχνει.
Ένας από αυτούς που με συγκίνησε η παρουσία του είναι ο Νίκος. Δεν έχει σημασία το επίθετό του. Βετεράνος της παλιάς εποχής των επικών διαγωνισμών του Taxis, του ΟΛΠ και του Police on Line, απόμαχος πλέον στην Αίγινα όπου κατοικεί. Είναι πολύ συγκινητικό, για όσους μπορούν να το νιώσουν, να ακούς έναν συνάδελφο που είναι καλά, περνάει όμορφα, νοιάζεται (όσο θέλει) για τα τεκταινόμενα της πληροφορικής έχοντας ολοκληρώσει έναν μεστό και παραγωγικό επαγγελματικό κύκλο.
Από όλα όσα άκουσα και διάβασα, κατάλαβα ότι η αγωνία για το μέλλον αυτού του τόπου είναι μεγάλη και δεν είναι όλα τα πράγματα απαισιόδοξα, όπως βγήκε στο προηγούμενο δημοσίευμα. Οντως έτσι είναι. Θα ακολουθήσουν και άλλες πλευρές της ελληνικής κοινωνίας. Αισιόδοξες!
Το μόνο σίγουρο είναι ότι ο Θανάσης, ο Κώστας, ο Βαγγέλης, ο Πάνος, ο Βασίλης, ο Σπύρος και όλες/οι όσες/οι διαβάζουν την στήλη μας να είναι σίγουρες/οι ότι δεν θα το βάλουμε κάτω.
