Με αφορμή άρθρο του Economist που δημοσίευσε το Power Game (ΕΔΩ το διαβάζετε) γίνεται μία ακόμη απόπειρα (από τις πάρα πολλές χιλιάδες) να σκιαγραφηθεί το πολιτικό μέλλον της Ευρώπης μέσα από τις εγνωσμένες αδυναμίες του συστήματος διοίκησης και διαχείρισης των Βρυξελλών, το οποίο φαίνεται ότι εδώ και δεκαετίες κλυδωνίζεται.
Και κλυδωνίζεται από την στιγμή που ΗΠΑ, Ρωσία και Κίνα διοικούνται από ισχυρά κεντρικά συστήματα εξουσίας, που ναι μεν δείχνουν (και έχουν) δομές και υποδομές εξουσίας, αλλά ακολουθούν παράλληλα την «ενός ανδρός αρχήν», την οποία η Ευρώπη εξορκίζει με τον Βέλγο Σαρλ Μισέλ, τον Πρόεδρο της Ευρωπαϊκού Συμβουλίου και την αμφισβητούμενη και αμφιλεγόμενη Ούρσουλα Γκέρτρουντ φον ντερ Λάιεν, την Πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής.
Παράλληλα το «Σύστημα των Βρυξελλών», δυσκίνητο και βαρύτατα διαποτισμένο με άκαμπτη και αναποτελεσματική υπηρεσιακή γραφειοκρατία, αποδεικνύεται επισφαλές μπροστά σε καταστάσεις που χρειάζονται άμεσες αποφάσεις και γρήγορες υλοποιήσεις όπως π.χ οι πολεμικές συρράξεις, οι οικονομικές κρίσεις και τα διευρυμένα κοινωνικά προβλήματα που έχουν άμεση κοινωνικό και οικονομικό αντίκτυπο όπως π.χ το μεταναστευτικό, η διατροφή, το περιβάλλον και πολλά άλλα. Εδώ είναι που γίνεται σαφές ότι Ευρώπη χωρίς στιβαρή ηγεσία δεν μπορεί να ανταπεξέλθει σε διαδοχικές κρίσεις.
Αρα μην εκπλαγείτε που η Λε Πεν πιθανότατα θα είναι η επόμενη πρωθυπουργός της Γαλλίας και οι λαοί της Ευρώπης στρέφουν τις πλάτες τους στο σημερινό αναποτελεσματικό κυβερνητικό και διοικητικό οικοδόμημα της Ευρώπης.
