Εμείς οι πάνω των «ήντα», και αναφέρομαι για τους εξήντα και άνω, δεν θα πρέπει να είμαστε ευχαριστημένοι με αυτό που αυτοαποκαλείται ελληνική κοινωνία.
Η γενιά των (βαρέων) «ηντα» είναι . . .
Μία γενιά που περπατούσε για να πάει στο σχολείο, χωρίς μαρκές παπούτσια, σίγουρα περσινά και προπέρσινα, έχοντας μόνο τις «ελβιέλες» για τα αθλητικά κατορθώματα στον Άγιο Κοσμά, που τώρα «αναπλάθεται».
Μια γενιά που δεν υπήρχαν λεφτά για ιδιαίτερα παρά για τα φροντιστήρια της Κάνιγγος, της Σόλωνος και της Κωλέττη στου Σαββαϊδη και στου Μανωλκίδη.
Μια γενιά που δεν περνούσε από το μυαλό της να κάθεται στο λεωφορείο, όταν έμπαινε έγκυος, ηλικιωμένος ή αναγκεμένος επιβάτης. Ήταν τότε που οι οι λαϊκές τάξεις δεν είχαν αυτοκίνητα, αλλά μόνο τα Skania και τα μπλε λεωφορεία, που τα τραγούδησε η Μοσχολιού στο «φτωχομάνι» του Γιάννη Σπανού.
Μια γενιά που έπαιζε παντού. Και το ευχαριστιόταν. Ευχαριστιόταν το κρυφτό, το κυνηγητό, τα στρατιωτάκια, τα μήλα , την αμπάριζα και όλα τα ξεχασμένα πλέον ομαδικά παιχνίδια, που δεν ήθελα μπαταρίες και φορτιστές, οθόνες και wi-fi για να δουλέψουν.
Μία γενιά που πήγαινε με υπερηφάνεια στις παρελάσεις, έχοντας λοξό το μάτι στα κορίτσια των Θηλέων μπας και βγει καμιά γνωριμία του πασατέμπου και του παγκακίου. Που πηδούσε τις φωτιές του Κλήδωνα και περίμενε το καλοκαίρι να δει από την μάντρα τις χειμωνιάτικες επιτυχίες του Κάρυ Γκραντ και της Σοφίας Λόρεν.
Μια γενιά που πίστευε, και θα πιστεύει μέχρι να φύγει από τη ζωή, στη θρησκεία, στην οικογένεια, στην πατρίδα, στην μπέσα και στο φιλότιμο, αξίες χαμένες και απαξιωμένες προ πολλού στη σημερινή Ελλάδα
Μια γενιά που πήρε αυτές τις αξίες από τις προηγούμενες γενιές και νόμισε (μάλλον αυτοεξαπατήθηκε και αυτοπαγιδεύθηκε στα πιστεύω της) ότι θα την άφηναν να τις παραδώσει στις επόμενες γενιές για να γίνουν και αυτές περήφανες και πιο διεκδικητικές.
Έτσι οι προσδοκίες της γενιάς αυτής ποδοπατήθηκαν και ισοπεδώθηκαν
Η πολυπολιτισμική κοινωνία της Ελλάδας του 2024 και του επέκεινα δεν θέλει αυτές τις αξίες. Τις περιφρονεί και τις απορρίπτει χωρίς καμία δεύτερη συζήτηση. Πολλοί είναι αυτοί που λένε ότι τις απέρριψε προς χάριν του ευδαιμονισμού και της ευκολότερης διαβίωσης, των επαγγελματικών ασχολιών και της παγκοσμιοποίησης.
Μπορεί . . .
Όντως η γενιά των «ηντα» δεν μπορεί να υποστηρίξει ότι πέτυχε τελικά.
Μάλλον έως εδώ ήταν!
Δεν φαίνεται ότι θα περάσει στις επόμενες γενιές αυτά που τις κληρονόμησαν οι προκάτοχόι της.
Νομοτέλεια?
Μάλλον. . .
Στην παγκοσμιοποίηση και στην τεχνητή νοημοσύνης οι παλιές αξίες δεν έχουν θέση.
Παρηγοριά ίσως να είναι ο Πρωταγόρας, που είχε προβλέψει σχεδόν δυόμιση χιλιάδες χρόνια πριν ότι «Πάντων χρημάτων μέτρον έστιν άνθρωπος, των μεν όντων ως έστιν, των δε ουκ όντων ως ουκ εστίν».
Η απόδοση αυτής της σοφής πρότασης σημαίνει σε απλά ελληνικά ότι:
Ο άνθρωπος είναι το μέτρο της αλήθειας. Κάθε υποκειμενική άποψη έχει την αξία της. Συγχρόνως η αλήθεια και η πραγματικότητα είναι σχετικές. Δεν υπάρχει κάποια απόλυτη αντιμετώπιση της αλήθειας, η οποία συχνά εκφεύγει , διαφοροποιείτα και διαστρεβλώνεται κατά το δοκούν. Αυτό γίνεται με βάση τις προσωπικές πεποιθήσεις, το ιδεολογικό υπόβαθρο καθενός, τις αντιλήψεις, τα συμφέροντα και τα πιστεύω του, τα οποία ούτως ή άλλως έχουν υποκειμενική χροιά και δεν μπορεί να είναι κοινά, μη έχοντας την γενική αποδοχή ακόμη και μέσα από φορμαλιστικές παραδοχές.
Πάν σχόλιον δεκτόν!
