Την ιστορία με την «ροτόντα» και τον «μπουφέ» σαν την έχουμε πει παλαιότερα και δεν χρειάζεται να την επαναλάβουμε. Σε αυτό το «σερβίρισμα» δεν μετέχουν όλοι. Μετέχουν τα μεγάλα «σερβίτσια», τα μεσαία (όχι όλα) και πολύ λίγα μικρά. Τα υπόλοιπα περιμένουν μπας και τα προσκαλέσουν ή μένουν στην απ΄ έξω μη έχοντας τα «κονέ» για την σχετική πρόκληση.
Εδώ και καιρό είμαστε δέκτες παραπόνων. Πολλών. Παραπόνων από τα μεσαίο και κάτω μέρος της αγοράς πληροφορικής, το οποίο υποστηρίζει (πιθανότατα βάσιμα και αιτιολογημένα) ότι ο πακτωλός πόρων και χρηματοδοτήσεων που ήρθε, έρχεται και θα έρθει δεν έφτασε, δεν φτάνει ή δεν πρόκειται να φτάσει σε αυτούς, που διαβιούν στο περιθώριο των δια-περι-πλεκομένων διαδικασιών των δημοσίων έργων.
Η δική μας παρατήρηση αφορούσε και αφορά στο γεγονός ότι όταν βρέχει πάντα υπάρχουν περιοχές που δέχονται λιγότερη ή και καθόλου βροχή. Και ότι όταν συνολικά η αγορά ΤΠΕ, αντικειμενικά, παρουσιάζει αντικειμενικά ένα κλαδικό «τζη ντι πι» από τα μεγαλύτερα της ελληνικής οικονομίας, τότε μεσο και μάκρο πρόθεσμα θα ωφεληθούν κατά το μάλλον ή ήττον οι περισσότεροι.
Όμως . . . Όπως οι δημοσκοπήσεις χρησιμοποιούν την φέηκ έκφραση του «μέσου Ελληνα» ή του «μέσου εισοδήματος» έτσι και εδώ υπάρχει ένα αριθμός (όχι μικρός) εταιρειών που διαβιούν σε περιοχές σχετικής «ξηρασίας». Οι «παραπονούμενοι» ανάφεραν ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα «βροχής», που ενώ αφορά το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού της χώρας «δεν τους ακουμπά». Το παράδειγμα είναι αυτό των «βάουτσερς», όπου πάνω από το 85% (ίσως και μεγαλύτερο) αφορά στις μεγάλες αλυσίδες (με ελάχιστο ποσοστό κέρδους) και στους γνωστούς πολυεθνικούς κατασκευαστές και σίγουρα όχι στις ελληνικές μικρές και μεσαίες ελληνικές εταιρείες.
Πιθανόν το αντεπιχείρημα που υπάρχει να αφορά στις εκατοντάδες χιλιάδες ταμειακές μηχανές που θα αντικατασταθούν (έπρεπε εδώ και χρόνια), αλλά και στα λογιστικά λογισμικά που απαιτεί η ΑΔΑΕ (εδώ κυριαρχούν πέντε εταιρείες και τα λογιστικά γραφεία) όμως και εδώ ο αντίλογος για τα βάουτσερ αφορά στην ελληνική προστιθέμενη αξία (για το hardware) και στη διάρκεια των παρεχόμενων υπηρεσιών.
Προφανώς η συζήτηση δεν είναι εύκολη ούτε και σύντομη.
Το κυρίαρχο θέμα /όλων των ανωτέρω είναι ότι η ελληνική αγορά αλλάζει. Και αλλάζει καταλυτικά και ριζικά. Από την μία οι ψηφιακές τεχνολογίες που δεν τις επηρεάζεις (για όνομα Θεού!) , από την άλλη οι εγχώριες παρεμβάσεις και πολιτικές κατευθύνσεις της διανομής των πόρων της Ε.Ε που αυτές σίγουρα επηρεάζονται.
Σε όλες αυτές τις «συμπληγάδες» μόνες και έρημες οι μικρομεσαίες εταιρείες ΤΠΕ. Πολλές θα επιβιώσουν! Όσες έχουν το ένστικτο της επιβίωσης και την ικανότητα προσαρμογής.
ΠΑΠΑ–ΓΑΛΑΛ(Λ)ΙΕΣ
Στον κυριακάτικο τύπο κατεγράφησαν δύο δημοσιεύματα για την πολιτική πορεία του Κυριάκου Πιερρακάκη.
Το πρώτο (στο «Βήμα») έλεγε ότι ο Πιέρ θα αναλάβει επικεφαλής του προεκλογικού αγώνα της Νέας Δημοκρατίας (με αρωγό τον Θεόδωρο Λιβάνιο, νυν υφυπουργό Ψηφιακής Διακυβέρνησης) και θα είναι μεταξύ των τριών πρώτων (εκλόγιμων) θέσεων στο Επικρατείας. Βλέπετε ο Κυριάκος Μητσοτάκης θέλει να διασφαλίσει την βουλευτική έδρα για την πιο επιτυχημένη προσωπική επιλογή του, καθώς στην (αβέβαια και διπλή) εκλογική αναμέτρηση ελάχιστη έχουν διασφαλισμένη την εκλογή τους.
Το δεύτερο (στα «Παραπολιτικά») έλεγε ότι ο Πιέρ θα αναλάβει στη νέα κυβέρνηση το υπέρ υπουργείο Εσωτερικών και Ψηφιακής Διακυβέρνησης, το οποίο έχει ήδη αποφασιστεί και έχει ενταχθεί στη νέα (και μετεκλογική) κυβερνητική δομή.
Εμείς απλά λέμε μία από τις παροιμίες, που χαρακτηρίζουν την «γλώττα που προτρέχει της διανοίας»: Παλληκαρώνες μου «Κυριακή κοντή γιορτή» (έχει πολλές άλλες). Όλα τα σενάρια ή και πιθανές πιθανότητες (π.χ εκλόγιμη θέση στο Επικρατείας) θα τα δούμε αφού γίνουν και οι δεύτερες (κατά πάσα πιθανότητα) εκλογές.
Και μπορεί να μετράμε αντίστροφα για την (πάντα) κρίσιμη εκλογική αναμέτρηση, αλλά τίποτα δεν είναι ούτε προβλέψιμο, ούτε και δεδομένο.
