Οι παραδοσιακές εφαρμογές ζουν μέσα σε ένα «μονολιθικό» περιβάλλον που χαρακτηρίζεται από -σχεδόν- άρρηκτα συνδεδεμένες λειτουργίες, σημαντικές εξαρτήσεις στην τεχνολογική στοίβα στην οποία βασίζονται, και τρέχουν ως επί το πλείστον σε τοπικές υποδομές, τις οποίες διαχειρίζονται με ίδιους πόρους οι οργανισμοί που τις χρησιμοποιούν. Η «μονολιθική» αρχιτεκτονική συνήθως δυσκολεύει εξαιρετικά την αναβάθμιση των εφαρμογών, αυξάνει […]